Rehabilitacja dzieci i niemowląt
O Metodzie NDT-Bobath
Metoda NDT-Bobath została stworzona w latach 40 XXw. przez Bertę i Karla Bobath. Od tego czasu jest stosowana na całym świecie, zarówno dla dzieci jak i dorosłych. W Polsce Metoda NDT-Bobath stosowana jest u wcześniaków, niemowląt i dzieci starszych z zespołami neurologicznymi, ortopedycznymi, genetycznymi oraz prezentującymi opóźnienia w rozwoju.
Historia Metody NDT-Bobath
Metoda NDT-Bobath została zapoczątkowana w latach czterdziestych XX wieku w Londynie przez fizjoterapeutkę Bertę Bobath i jej męża Karela – neurologa. W oparciu o początkowe założenia metody B.iK.Bobathów,szwajcarskalekarka,specjalistkawpediatri Elsbeth Koeng i współpracująca z nią fizjoterapeutka Mary Quinton z Ośrodka Bobathów w Londynie, rozwinęły tę metodę w leczenieneurorozwojowe (Neurodevelopmental Treatment – NDT), szczególnie przydatne wrehabilitacji wcześniaków, niemowląt i dzieci najmłodszych.
Założenia Metody NDT-Bobat
Usprawnianie według Metody NDT-Bobath ma pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło uzyskać niezależność w życiu i wykorzystać swe możliwości na tyle, na ile pozwala istniejące uszkodzenie Ośrodkowego Układu Nerwowego (OUN). Główne zasady usprawniania według koncepcji NDT-Bobath obejmują:
- wpływanie na napięcie mięśni poprzez obniżanie napięcia wzmożonego i podwyższanie obniżonego, co jest możliwe dzięki zastosowaniu odpowiednich technik postępowania już od pierwszych miesięcy życia,
- hamowanie nieprawidłowych odruchów oraz
- wyzwalanie ruchów w formie najbardziej jak to jest tylko możliwe zbliżonej do prawidłowych, co zostaje osiągnięte poprzez wspomaganie i prowadzenie ruchu z punktów kluczowych, czyli punktów kontroli ruchu, którymi są: głowa, obręcz barkowa , obręcz miedniczna i inne części ciała, oraz
- wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych umiejętności ruchowych w codziennych czynnościach.
Terapeuta ćwiczy całe ciało dziecka, a nie porusza wybranymi kończynami. Dzięki temu dostarcza odpowiednich doznań czuciowych i ruchowych, a dziecko jest dynamicznie aktywizowane. Pomoc przy wykonywaniu ruchu powinna być taka, aby zapewniała maksymalny i aktywny udział dziecka, a jednocześnie nie wywoływała nieprawidłowych odpowiedzi wynikających ze zbyt dużego wysiłku czy stresu. Każdy ruch jest odpowiednio przygotowywany i połączony z przemieszczaniem ciężaru ciała i środka ciężkości. Rodzaj, tempo i rytm ćwiczeń dobiera się indywidualnie. Dziecko powinno mieć zapewnione pełne poczucie bezpieczeństwa, co warunkuje osiągnięcie współpracy i akceptacji z prowadzącym ćwiczenia. Ważną rolę w procesie terapii pełnią rodzice i opiekunowie dziecka obecni podczas sesji terapeutycznych. Dzięki obserwacji pracy terapeuty otrzymują informacje na temat zachowań dziecka, jego reakcji oraz umiejętności. Włączając się w proces terapii, początkowo poprzez realizację zadań pielęgnacyjnych takich jak odpowiednie układanie dziecka, noszenie, karmienie, itp. Sukcesywnie uczą się też ćwiczeń, które powtarzają z dzieckiem w domu, dzięki czemu utrwalają nabyte poprzez dziecko w czasie sesji terapeutycznych umiejętności.