FOI (niem. Funktionelle Osteopathie und Integration®) jest koncepcją Terapii Manualnej, która zakłada, że na problemy powstałe w narządzie ruchu, nasze ciało reaguje zawsze jako całość. Istniejące w jednym miejscu zmiany strukturalne, jak i pojawiające się zaburzenia funkcjonalne, odbierane jako dolegliwości, kompensowane są (zastępowane w sensie funkcji), w innym miejscu narządu ruchu. Praktyka dowodzi, że mechanizmy kompensacyjne są rozproszone po całym ciele, według ustalonego wzorca.
Osteopatia jest metodą leczenia manualnego z wieloletnią tradycją. W krajach gdzie jest praktykowana, każdego dnia dostarcza dowodów swojej skuteczności w leczeniu zaburzeń funkcjonalnych organizmu, a w szczególności zespołów bólowych układu mięśniowo-szkieletowego. Koncepcją stworzoną według założeń osteopatii jest FOI.
W koncepcji FOI zakłada się, że zaburzenia statyki, czyli wzajemnego, przestrzennego ustawienia kręgów kręgosłupa, są przyczyną blokad i zaburzeń funkcjonalnych (czynnościowych) w narządzie ruchu. 
Koncepcja zakłada także, istnienie pewnych charakterystycznych łańcuchów zmian (potwierdzonych empirycznie), obejmujących zarówno stawy kręgosłupa, miednicy, jak i stawy obwodowe.
W terapii według koncepcji FOI, szczególną uwagę zwraca się na odruchowe zależności, występujące pomiędzy poszczególnymi elementami narządu ruchu. Np.: uraz barku, oraz związany z nim ból i zwiększone napięcie mięśni, może powodować funkcjonalne zaburzenia w mechanice odcinka piersiowego kręgosłupa.
Występuje także zależność odwrotna. Pojawiające się problemy mechaniki odcinka piersiowego kręgosłupa, mogą mieć wpływ na funkcjonowanie barku i powodować najpierw zaburzenia funkcjonalne, które nie usunięte w dłuższym czasie, mogą być przyczyną zaburzeń strukturalnych.
W przypadku dolegliwości barku lub kręgosłupa (lub innych składowych narządu ruchu) powstających bez wyraźnej przyczyny, nie wiadomo która ze struktur narządu ruchu, jako pierwsza zachorowała (co było pierwsze? Jajko czy kura..). Po badaniu, terapią obejmuje się wszystkie struktury w zakresie, w jakim tego wymagają.
W rzeczywistości, łańcuch zależności jest bardziej złożony, a im bardziej przewlekły (długotrwały) jest problem zdrowotny, tym łańcuch zmian, jest bardziej rozległy.
W celu trwałego usunięcia problemu (funkcjonalnego) w obrębie narządu ruchu (bark, kolano, kręgosłup..), konieczna jest optymalizacja statyki i funkcji kręgosłupa, oraz stawów obwodowych. Temu właśnie służy terapia, według koncepcji FOI.
Na czym polega działanie Fizjoterapeuty.
Na początku, Fizjoterapeuta przeprowadza wywiad, umożliwiający ocenę, które elementy narządu ruchu funkcjonują nieprawidłowo. W ramach badania klinicznego (manualnego), stanowiącego kolejny etap postępowania, Fizjoterapeuta określa miejsca w organizmie, które wykazują nieprawidłowości (zwiększone napięcie mięśni, ograniczenia ruchu, nieprawidłowe ustawienie przestrzenne).
Pierwszy etap terapii koncentruje się zawsze na kręgosłupie. Nie należy dziwić się, że miejsca bólu nie są poddawane terapii w pierwszej kolejności. W koncepcji FOI, bolący staw stanowi ostatnie ogniwo łańcucha terapeutycznego. W ramach terapii, Fizjoterapeuta realizuje trzy różne cele:
- koryguje pozycję poszczególnych kości w stosunku do siebie,
- koryguje trójwymiarowy mechanizm funkcjonowania stawów,
- koryguje napięcie mięśniowe.
Dobór technik w koncepcji FOI, oraz ich wykonanie, wyklucza ewentualne powikłania. Korzysta się przede wszystkim z mobilizacji, technik detonizacji mięśni, technik oscylacyjnych, na końcu z mobilizacji z impulsem. Dostępność mało agresywnych technik powoduje, że terapia według koncepcji FOI, może być stosowana alternatywnie do bardziej agresywnych metod Terapii Manualnej (np Metoda Ackermanna).
Aby terapia była w pełni skuteczna ważna jest również współpraca Pacjenta z Fizjoterapeutą. Pacjent musi ściśle wykonywać zadania powierzone mu przez Fizjoterapeutę dotyczące postępowania po zabiegu, oraz w czasie zwykłych czynności dnia codziennego.
Kto może poddać się terapii według koncepcji FOI?
Pacjentami mogą być osoby w każdym wieku. Dysponując odpowiednim zasobem technik leczenia, Fizjoterapeuta dostosowuje je do wieku i stanu Pacjentów. U najmłodszych Pacjentów terapia według koncepcji FOI skutecznie likwiduje drobne zaburzenia funkcjonalne, czuwa nad prawidłowym i harmonijnym rozwojem. U starszych dzieci dominuje korekta wad postawy. Młodzież i osoby dorosłe najczęściej jako powód wizyty zgłaszają ból. Zarówno ten ostry, pojawiający się nagle, jak również ten, który trwa długo, nieraz całymi latami. Integracja i optymalizacja pracy poszczególnych składowych narządu ruchu pozwala także, na osiąganie większej wydolności np. w sporcie, oraz opóźnienie, lub uniknięcie powstawania zmian strukturalnych, spowodowanych nadmiernym obciążeniem nieprawidłowo funkcjonującego narządu ruchu. Późne lata życia to okres, w którym poza ulgą w cierpieniu, terapia według koncepcji FOI pomaga odzyskać utraconą sprawność, lub jak najdłużej zachować istniejącą.
Reakcje, spodziewane na terapię, prowadzoną według koncepcji FOI.
W niektórych przypadkach, przez okres 1-2 dni, może występować uczucie zmęczenia, jak po wysiłku fizycznym, tzw. „zakwasów”.
Na ogół pojawia się wrażenie „rozluźnienia”. Nie zawsze ból ustępuje natychmiast.
Jeżeli po ustąpieniu bólu, po upływie 2-3 dni ból pojawi się ponownie, konieczne jest ponowne przeprowadzenie sesji terapeutycznej. Czasami reakcje odruchowe są tak silnie zakorzenione, że szybko powracają i wymagają terapii w dłuższym czasie.
Terapia według koncepcji FOI, znakomicie współgra z innymi metodami Fizjoterapii: McKenzie, Ackermann, Kinesio Taping, Terapia powięzi.
Autor (mgr Rafał Ochowiak) jest absolwentem podyplomowych szkoleń z zakresu FOI.
Syndrom pasma biodrowo-piszczelowego to przypadłość spotykana u nawet 12 % osób trenujących bieganie, którzy by wyleczyć te schorzenie często ponoszą stratę kilku tygodni przymusowej przerwy, a nawet całego sezonu. Lepiej zapobiegać niż leczyć, przez co okres przygotowawczy jest idealnym czasem na odpowiednie ćwiczenia ogólnorozwojowe i streching. Takie postępowanie nie tylko pomoże nam w profilaktyce ITBS, ale w poprawie wyników, przez co radość z biegania będzie z pewnością pełniejsza.
Pasmo biodrowo- piszczelowe (ITB – Iliotibial Band) to nieelastyczna struktura rozciągnięta po bocznej stronie uda między biodrem, a kolanem. Rozpoczyna się w okolicy miednicy trzema pasmami ścięgnistymi pochodzącymi od mięśni: naprężacza powięzi szerokiej, pośladkowego wielkiego i pośladkowego średniego. Przyczep końcowy to w większości kłykieć boczny kości udowej i boczne troczki rzepki.
Typowym objawem ITBS jest ból i miejscowa tkliwość 2-3 cm powyżej linii stawu kolanowego po bocznej stronie. Najnowsze badania podają, że źródłem bólu jest mocno unerwiona i unaczyniona tkanka łączna leżąca pomiędzy pasmem a kością. Przeczy to wcześniejszym teoriom o przyczynie bólu w postaci tarcia ITB ,a wskazuje ją w kompresji struktur pod pasmem. Drażnienie wymienionych struktur zachodzi podczas kontaktu stopy z podłożem. U przeciętnego biegacza kąt zgięcia stawu kolanowego przy fazie podporu (w momencie uderzenia piętą) wynosi 21°. Do największego napięcia dochodzi przy stawie kolanowym zgiętym do lub poniżej 30°.U sprinterów kąt jest większy dlatego są mniej narażeni na wystąpienie tego schorzenia.
Szukając źródła dolegliwości należy przyjrzeć się dwóm stawom- biodrowemu i skokowemu . Ogromne znaczenie ma też niestabilność miednicy- kiedy osłabiony mięsień pośladkowy średni nie utrzymuje jej w poziomie przez co dochodzi do napięcia mięśnia pośladkowego wielkiego i naprężacza powięzi szerokiej.
Terapia wszystkich zaburzeń funkcjonalnych powinna przebiegać dwutorowo obejmując tkanki miękkie( ocena napięcia mięśni, ich elastyczność, stan przegród mięśniowych),oraz stawy(ich ustawienie, ślizg powierzchni). Przyczyną nieprawidłowości może być koślawienie kolana ,a co za tym idzie pronacja stóp, a dalej przedopochylenie miednicy i tułowia. Każdy przypadek jest inny, być może trzeba sprawdzić długość kończyn, być może mamy do czynienia z osłabieniem głowy przyśrodkowej mięśnia czworogłowego uda. Szukamy też przyczyn około treningowych typu nierówna powierzchnia po której biegamy lub zbyt szybki przyrost obciążeń treningowych( tzw.syndrom nagłych maratończyków).
Oto przykłady rozciągania pasma biodrowo – piszczelowego oraz jego rolowanie.
Autor artykułu: Michał Piankowski, mgr fizjoterapii, chętnie wykorzystuje w pracy terapię manualną, techniki tkanek miękkich, czy metodę PNF, prowadzi indywidualną terapię z pacjentami ortopedycznymi w Feniks Medical Fitness w każdy wtorek w godzinach 11.30-21.00
Podziękowania dla mgr Doroty Piankowskiej za modeling do zdjęć☺
Co to jest ?
Blizną nazywamy zmianę, któa zbudowana jest z tkanki włóknistej. Tworzy się w miejscu urazu (po zabiegach operacyjnych, oparzeniach) lub jest następstwem po wygojeniu zmian chorobowych, np. po ospie czy trądziku. Tworzenie się blizny jest częścią normalnego procesu gojenia się rany. Do 12 miesięcy od powstania jest nazywana blizną świeżą. Oznacza co tyle, że nie jest do końca uformowana, a w jej obrębie zachodzą intensywne procesy przebudowy z udziałem wlókien elastycznych, kolagenowych oraz naczyń krwionośnych.
Jak Dbać ?
Musimy pamiętać, że etap gojenia się rany jest długotrwały. Wyodrębniamy 3 fazy:
- Faza zapalna (trwa 48/72 h)
- Faza proliferacyjna (trwa 10/15 dni)
- Faza remodelingu (trwa nawet 2 lata!)
Dlatego warto od samego początku o nią dbać tzn. Chronić przed promieniami UV, dodatkowymi urazami, chronić przed mrozem, odpowiednio pielęgnując (kremy I maści dostępne w aptekach). W większości przypadków, naturalane procesy naprawcze organizmu prowadzą do wytworzenia się blizny korzystnej z punktu widzenia estetycznego. Oczywiście ostateczny wygląd blizny zależy od uwarunkowań indywidualnych I predyspozycji dziedzicznych.
Czynniki, które dodatkowo wpływają na proces gojenia to:
- złe odżywanie,
- niedobory białka, wit. A I E,
- leki- sterydy,
- cytostatyki,
- zaburzenia krążenia, w tym złe ukrwienie rany,
- zaawansowany wiek,
- zakażenie,
- neuropatia,
- radioterapia,
- zła technika operacyjna.
Gdy pojawia się “ale…..”
Mając na uwadze powyższe, blizna nie tylko wygląda nieestetycznie, ale także może powodować dolegliwości bólowe. Wówczas mamy doczenia z bliznami patologicznymi, wśród nich wyróżniamy:
- blizny zanikowe (atroficzne),
- blizny przerostowe(hipertroficzne),
- keloidy(bliznowce).
Do wyżej wymienionych przypadków blizn, stosuje się różne metody leczenia: od operecyjnego po zabiegi fizykalne, np. laseroterapię czy krioterapię.
Ponadto w wyniku nieprawidłowego procesu gojenia mogą pojawić się zrosty, które zaburzają mechanizm przesuwalności tkanek między sobą. Potrafią powodować dolegliwości bólowe, ograniczenia ruchomości stawu itp.
Wówczas należy podjąć niezwłoczenie terapię, m. in.mobilizację(wykorzystujemy techniki osteopatyczne I terapii manualnej), masaż blizny, kinesiotaping i fizykoterapię.
Warto podjąć leczenie nie tylko we zwględów estetycznych, ale także na dolegliwości bólowe, które potrafią trwać latami.
Temperatura na zewnątrz sprzyja zakładaniu sukienek, spódnic, krótkich spodenek…ale martwi Cię cellulit (skórka pomarańczowa; nazwa medyczna: lipodystrofia)?
Jest to przypadłość, która towarzyszy Nam Kobietom w okresach życia, gdzie następują duże wahania hormonalne. Zwykle w okresie dojrzewania (12%) lub w czasie ciąży (20%) oraz u kobiet przed menopauzą (20%) .
Przedstawiamy Wam Nasze Top 10 Najlepszych sposobów na cellulit
- Dieta.
Niestety chcąc pozbyć się skórki pomarańczowej musimy wyeliminować z diety cukier i tłuszcz (fast food’y, nutella, napoje gazowane itd.) Jeżeli masz problem z dietą, od czego zacząć bądź brak pomysłu jak powinna wyglądać zachęcamy do skorzystania z pomocy dietetyka (w naszej placówce przyjmuje dietetyk ).
- Nawodnienie.
Pamiętajmy, że powinniśmy wypijać minimum 2l wody dziennie, a gdy mamy temperatury tropikalne za oknem nawet 3l ! Jeśli masz problem z systematycznością i zapominasz o piciu możesz oznaczyć na butelce godziny do kiedy powinno ubyć tyle wody – wtedy łatwiej Ci będzie kontrolować, czy jesteś na dobrej drodze aby wypić wymaganą ilość. Pomocne są również aplikacje na telefon, które alarmem przypominają o nawodnieniu.
- Szczotkowanie na sucho.
Szczotkę kupimy w każdej drogerii. Masujemy obszary ciała, których wygląd chcemy poprawić np. uda, brzuch ok. 5 min okrężnymi ruchami – dzięki temu skóra jest gładsza i napięta. Pamiętajmy, aby po zabiegu użyć ulubionego kremu czy balsamu. Aby efekt się utrzymał musimy masaż powtarzać regularnie.
- Peeling kawowy.
Kofeina rozszerza naczynia krwionośne, również, gdy nakładamy ją na skórę. Do przygotowania domowego peelingu potrzebujemy:
– pół szklanki zmielonych ziaren kawy
– 1/3 szklanki cukru
– kilka łyżek oleju kokosowego
Dosyć gęstą papkę nakładamy na problematyczne części ciała i okrężnymi ruchami je masujemy. Dla lepszego efektu polecamy spłukać peeling zimną wodą.
- Masaż kostką lodu.
Zimno pobudza krążenie krwi i limfy, powodując, że nasze naczynia krwionośne najpierw się obkurczają, następnie rozszerzają. Dzięki temu, nie tylko pozbędziemy się cellulitu, ale także wzmocnimy ściany naczyń krwionośnych. Więc polecamy szczególnie dla osób ze skórą naczynkową. W upalne dni taki masaż jest naprawdę przyjemny – zachęcamy do wypróbowania.
- Drenaż limfatyczny.
Jest to masaż uciskowy, wykonywany przy pomocy specjalnego urządzenia lub ręcznie. Skutecznie pozbędziemy się obrzęków, nadmiaru wody, a jednocześnie poprawimy wygląd naszej skóry.
- Vacuum – masaż próżniowy.
Zabiegi z wykorzystaniem masażu próżniowego sprawdzają się doskonale w likwidowaniu cellulitu. Rezultatem zabiegu jest ponadto ujędrnianie skóry oraz poprawa metabolizmu w tkankach. Dodatkowo vacuum widocznie wzmacnia i odnawia strukturę włókien kolagenowych, które odpowiadają za odmładzanie skóry. Większość pacjentów zauważa poprawę napięcia skóry już po pierwszym zabiegu, a dalsze efekty pogłębiają się wraz z kolejnymi zabiegami serii.
- Aktywność fizyczna.
Nic tak pozytywnie nie wpływa na Nasz wygląd jak regularne ćwiczenia. Dodatkowo oddziałujemy pozytywnie na serce, mięśnie
i układ krwionośny. Organizm jest dotleniony, produkuje mnóstwo endorfin, dzięki czemu jesteśmy szczęśliwi i uśmiechnięci.
Jeśli tylko popadniemy w rutynę regularnych ćwiczeń, będzie nam znacznie łatwiej wybrać coś, co nam w szczególności odpowiada. Dzięki temu nasze ćwiczenia będą bardziej efektywne w walce ze skórką pomarańczową. Skutkiem ubocznym naszej aktywności będzie tylko piękny wygląd.
- Zimny prysznic lub naprzemiennie zimny i ciepły.
Taki prysznic stosowany na problematyczne partie ciała poprawia wygląd skóry oraz wpływa na redukcję cellulitu. Niska temperatura wody połączona z jej wysokim ciśnieniem korzystnie wpływa na krążenie krwi, stymulując komórki tłuszczowe do spalania.
Możesz stosować również naprzemiennie zimny i ciepły strumień wody. Zmień kilka razy ustawienie i pobudzisz naczynia krwionośne do pracy.
- Motywacja i regularność.
Kluczem do sukcesu w walce z cellulitem jest ONA-MOTYWACJA. To dzięki niej rozpoczynamy wyzwanie i pomaga Nam w nim wytrwać. Jeśli mamy dobrą motywację, łatwiej jest regularnie wykonywać zabiegi i pilnować nawyków. Zaczynasz starania o lepszy wygląd – zrób sobie zdjęcia i pomiary centymetrem.
Za dwa tygodnie, kiedy będziesz mieć chwile zwątpienia porównaj – zobaczysz efekty i będziesz działać ze zdwojoną siłą.
Powodzenia!!!
Metoda PNF( Proprioceptive Neuromuscular Facilitation)
definiowana jest jako torowanie sprawności układu nerwowo-mięśniowego uzyskiwane dzięki stymulacji proprioreceptorów i eksteroreceptorów organizmu. Pierwszym ośrodkiem w którym szkolono fizjoterapeutów tej metody był Valleyo, w stanie Kalifornia(USA, rok 1948). Jej twórca Herman Kabat, pragnął opracować terapię która analizuje i ocenia ruch pacjenta, łącząc ją z pracą nad funkcją. Pierwszym fizjoterapeutą zatrudnionym u twórcy metody była Margaret (Maggie) Knott . Razem podjęli się pracy nad rozwojem PNF. Rozpoczęli też prowadzić szkolenia dla fizjoterapeutów z całego świata, które trwają do dziś.
Założeniem metody PNF jest łączenie wielu technik fizjoterapii oraz filozoficzne podejście, że finalny sukces terapii zależy nie tylko od oceny i leczenia pacjenta, ale od globalnego podejścia terapeutycznego. Naucza ona optymalnych funkcji motorycznych, z naciskiem na wykorzystaniu ich w życiu codziennym. Poprzez pozytywne relacje z pacjentem prowadzi intensywny trening kierując się określonymi założeniami(bezbolesność, myślenie funkcjonalne, globalna obserwacja, mobilizacja rezerw). Wykorzystywane są ruchy naturalne, o przebiegu trójpłaszczyznowym. W celu uruchomienia jak największej ilości mięśni PNF prowadzi ruch w diagonalnej (skośnej) osi ruchu. Dominującą komponentą ruchu jest rotacja, która buduje siłę oraz koordynację. W ten sposób aktywizowana jest większa ilość mięśni, pracujących w tym samym łańcuchu mięśniowym. Metoda odrzuca izolowane ruchy w pojedynczych stawach i standardowych powierzchniach.
PNF proponuje wzorce ruchowe wspomagające proces usprawniania. Ich nazewnictwo polega na podaniu końcowego ułożenia proksymalnego punktu obrotu( staw barkowy, biodrowy) oraz opisie dystalnej komponenty(staw obwodowy). Stosując je, można wywołać irradiację, tzn. promieniowanie bodźców na odległe części ciała, aktywowanie np. mięsni kończyny dolnej pracą kończyny górnej. Wzorzec można prowadzić w normalnej kolejności ruchu lub w zmienionej kolejności ruchu. Terapeuta stosuje opór manualny, który toruje napięcie mięśni, wzmacnia czucie ruchu i poprawia koordynacje. PNF posiada wiele technik ,które opierają się na indywidualnych potrzebach pacjenta i jego brakach funkcjonalnych- agonistyczne, to rytmiczne pobudzanie ruchu, kombinacja skurczów izotonicznych, antagonistyczne- dynamiczna zwrotność ciągła, stabilizacja zwrotna, rytmiczna stabilizacja), rozluźniające zaś to trzymaj-rozluźnij i napnij-rozluźnij.
PNF jest najczęściej wykorzystywane w neurologii i ortopedii.
Schorzenia neurologiczne to m.in
- przebyte udary,
- choroby prowadzące do zaburzeń równowagi,
- stwardnienie rozsiane,
- choroby powodujące zaburzenie prawidłowego chodu.
Schorzeniami ortopedycznymi są m.in
- stany pooperacyjne (zaniki funkcji czy siły mięśni),
- choroby mięśni szkieletowych np. dystrofia,
- złamania,
- zwichnięcia,
- skręcenia,
- zaburzenia czucia głębokiego po urazach,
- zaburzenia prawidłowej postawy – reedukacja posturalna.
O korzyściach płynących z regularnych treningów nie trzeba nikomu przypominać. Coraz popularniejsze stają się nie tylko dyscypliny takie jak bieganie czy gry zespołowe, ale także ćwiczenia prozodrowotne: zdrowe plecy czy rozciąganie. Na tego typu zajęciach pojawiają się zarówno osoby starsze jak i sportowcy, dbający o stawy i równowagę napięcia mięśniowego po intensywnych treningach.
Regeneracja jest ważna, gdy trenujemy – jeśli trenujemy!
Co jednak zrobić, gdy trenować się nie chce?
Zanim zaczniesz ustal cel treningowy.
To da ci możliwość sprawdzenia postępów. Dodatkowo zmierz się, zważ, zrób analizę składu ciała, poproś koleżankę o zrobienie zdjęć ciała. Gdy motywacja spadnie zawsze będziesz mogła do tego wrócić i przekonać się, że dobrze Ci idzie. Oprócz celu głównego (na przykład występu w bikini fitness – to jest coś!), ustal mniejsze cele, za które otrzymasz nagrodę – masaż rozluźniający, albo weekendowy wyjazd?
Sprawdź swoją motywację, wypisz co zyskasz!
W życiowych działaniach i podejmowaniu decyzji, napędzają nas dwie motywacje: zewnętrzna i wewnętrzna. Zewnętrzna to dyktowana modą chęć dążenia do idealnej sylwetki, pokazania się, sprawienia dobrego wrażenia. Jej siła nie jest tak duża, szybko się wyczerpuje, a ty przestajesz ćwiczyć. Zupełnie inaczej jest w przypadku motywacji wewnętrznej. Ta daje ci realne korzyści płynące z podejmowanych działań. Sprawdź co dadzą ci regularne treningi! Wypisz na kartce jak najwięcej punktów pozytywnego wpływu regularnej aktywności! Może potrzebujesz tworzyć relacje? Zapisz się na jogę! Może chciałbyś wcześniej wstawać? Doskonale! Nic nie robi lepiej niż bieganie gdy miasto jeszcze śpi. Im więcej punktów znajdzie się na Twojej liście – tym motywacja będzie silniejsza. Wracaj do listy od czasu do czasu.
Odnajdź aktywność, która sprawia Ci przyjemność.
10 minut na orbitreku, a Ty masz wrażenie, że zaraz padniesz. To zdecydowanie nie dla Ciebie! Raz na zawsze zapomnij o katowaniu się podczas treningu! To ma być dla Ciebie przede wszystkim przyjemność. Poodbijaj z kolegą w kometkę, albo wyjdź z psem na spacer. A może lubisz spotkać się z koleżankami i obgadać na spokojnie miniony tydzień? Sprawdź ofertę okolicznych klubów i wybierz energetyczną zumbę. Nawet nie poczujesz, że ćwiczysz!
Zjedz słonia po kawałku.
Dwa poprzednie punkty odhaczone, idziemy do następnego – i zaczynamy od początku. Postanów znaleźć czas na przynajmniej dwa treningi w tygodniu (idealnie byłoby ruszać się przynajmniej 30 min codziennie, ale zakładam, że w chwili obecnej nie robisz nic). Po dwóch tygodniach będzie Ci łatwiej przejąć kontrolę nad nowym planem i wprowadzić kolejny dzień treningowy. Stopniowo zwiększaj czas trwania i intensywność treningów. Małymi krokami do celu!
Skonsultuj się ze specjalistą.
Jeśli dotychczas aktywność fizyczna nie była twoją domeną, w przypadku mężczyzn powiżej 45 roku życia i kobiet po 50 roku życia, przed rozpoczęciem ćwiczeń bezcenna będzie konsultacja z lekarzem. To zwłaszcza istotne jeśli przyjmujesz na stałe leki, bądź doskwierają ci jakiekolwiek problemy zdrowotne.
Sprawdź technikę wykonywania ćwiczeń u fizjoterapeutki. Analiza chodu, biegu czy skłonu pozwoli popracować nad błędami ruchowymi prowadzącymi do kontuzji. Zmniejszy przeciążenia generowane przez nieprawidłowy wzorzec ruchu, zapewni komfort podczas treningów siłowych i dynamicznych. Bezpieczeństwo przede wszystkim!
Uwierz, że potrafisz
Znajdź ludzi, którzy wierzą w twój potencjał i zaprzyjaźnij się z nimi. Najlepiej tych ćwiczących, rozkochanych w sporcie – kto z kim przestaje, takim się staje! To może być także twoja fizjoterapeutka! W grupie raźniej!
A na koniec przestań tylko myśleć i zacznij działać – od teraz, od zaraz, od dziś! Trzymam kciuki za twoje cele i gratuluję każdej minuty spędzonej w ruchu 🙂
Izabella Józwicka magister fizjoterapii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie,
Certyfikowana terapeutka metody Kinetic Control oraz Cyriax.
absolwentka pionierskich studiów Coaching Zdrowia na prywatnej uczelni Collegium Civitas w Warszawie,
absolwentka kierunku Coaching w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie
